Vier kunstenaars werden gevraagd om een beeld te geven van de toekomst. Wanneer de zeespiegel blijft stijgen, is het vanzelfsprekend dat de geografie sterke veranderingen zal ondergaan. Simulaties geven aan dat Sint-Niklaas een eiland wordt. Met veel verbeelding zijn deze kunstenaars hiermee aan de slag gegaan.
Gabriella Ciancimino
Gabriella Ciancimino vertrekt vanuit het werk van Al-Idrissi, die in de 12e-eeuw als cartograaf werkte aan het hof van Sicilië waar ook de kunstenares woont. Al-Idrissi was een Marokkaanse geleerde en een van de eerste geografen die ook steden uit het huidige België op zijn kaarten opnam. Sicilië was voor Al-Idrisi een ideale plek om bij te leren over gebieden waar hij nooit geweest was. Veel kennis kwam samen op dat eiland, dat een smeltkroes was van christenen, moslims en joden en waar talrijke handelaars en reizigers passeerden. In een tijd van beperkte informatie slaagde hij erin om de hem bekende wereld in kaart te brengen.
In haar muurtekeningen en -schilderingen brengt Ciancimino fragmenten van Al-Idrissi’s wereldkaart samen met planten en zeewieren die hun oorsprong vinden rond de Middellandse Zee – soorten die voorlopig niet in België voorkomen. Het klimaat heeft altijd veranderingen ondergaan en planten- en diersoorten hebben zich aan deze veranderingen aangepast door naar het noorden of zuiden te migreren naarmate het klimaat opwarmde of afkoelde. Ze verbindt ze haar mediterrane achtergrond met de mogelijk toekomstige context van Sint-Niklaas. Het werk verbeeldt een toekomstige eilandstad, waar water opnieuw onze manier van leven en bewegen bepaalt.
Winnie Claessens
In de installatie van Winnie Claessens ontvouwen zich een reeks sculpturale landschappen die sterk doen denken aan het oppervlak van Mars. Met hun roestbruine tinten, grillige texturen en verbrokkelde vormen zouden ze door kunnen gaan voor ware fragmenten van een buitenaardse wereld. Zoals in de 19e eeuw astronoom James Nasmyth maanlandschappen construeerde op basis van zijn telescopische observaties en vervolgens te fotograferen. Doorheen de geschiedenis is de menselijke verbeelding steeds een essentieel middel geweest om het onbekende te duiden. Vandaag beschikken we over telescopen, algoritmes en enorme hoeveelheden wetenschappelijke data, en toch blijft ook dit interpretatie! De beelden die we ontvangen van Mars, van de maan, van verre planeten, zijn nooit puur objectief; ze zijn bewerkt, versterkt, ingekleurd, gekozen.
Te midden van deze minilandschappen zweven handgemaakte satellieten, gevormd met een 3D-pen. Ze hebben iets schetsmatigs, alsof ze getekend zijn in de lucht, als voorlopige ideeën over wat een satelliet zou kunnen zijn. Het zijn geen exacte modellen, maar eerder visuele notities, voortgekomen uit wat we dénken te weten over deze technologieën. Ze herinneren ons eraan dat onze kennis van het heelal in wezen altijd gefilterd wordt, via instrumenten, via beelden, via verhalen. In deze installatie wordt precies dat spanningsveld onderzocht: tussen wat we zien en wat we geloven, tussen wetenschap en verbeelding, tussen data en droom. Hoeveel waarheid past er in een beeld?
Emanuele Dainotti
Voor ‘Compleet van de kaart’ presenteert Emanuele Dainotti een nieuwe reeks van kunstwerken over de werking van Artificiële Intelligentie. Hij richt zijn aandacht op de manier hoe deze systemen door voorspellingen macht en controle verwerven. Dat doet denken aan de sciencefictionfilm ‘Minority Report’ uit 2002 van Steven Spielberg. Daarin doen drie mediums via hun visioenen voorspellingen om misdaden te voorkomen: ‘pre-crime’. Nog voor de misdaad wordt een toekomstig crimineel door een speciale brigade van de politie opgepakt. Maar soms doen de drie orakels verschillende voorspellingen. Minority report gaat over de afwijkende mening die uitgefilterd wordt.
In de toekomst wordt de stijging van de zeespiegel duidelijk merkbaar. Simulaties geven aan dat Sint-Niklaas een eiland wordt, maar er zijn ook voorspellingen die eerder behoren tot het domein van de fictie. AI-systemen en berichtgeving ontwikkelt zich momenteel dusdanig dat feit en fictie niet altijd uit elkaar te halen zijn. Soms wordt fictie door manipulatie en overtuigingskracht ook ‘factie’: een feitelijke werkelijkheid. Factie is een kunstuiting die het documentaire en het fictionele genre vermengt.
Angelo Vermeulen & Indra Wouters
Angelo Vermeulen nodigde Indra Wouters uit om samen te werken aan een nieuwe installatie en integreerde daarbij ook enkele schilderijen van zijn eigen vader Walter Vermeulen.
Hun onderzoek heeft water in zijn meest elementaire vorm als onderwerp. Met behulp van elektrische energie kan water (H₂O) gesplitst worden in waterstof (H₂) en zuurstof (O₂). Waterstof heeft een buitenaardse oorsprong en is een van de meest voorkomende elementen in het ganse heelal. Dat element is zelfs cruciaal bij het ontstaan van nieuwe sterren.
De scholtelantenne op het dak in de WARP-tuin is in staat om waterstof uit de ruimte te detecteren om het in kaart te brengen. Er zijn alleen veranderende, fluïde grenzen op een dergelijke kaart. Precies zoals ook op aarde grenzen veranderen. Daarom richten ze hun blik niet alleen op het heelal maar eveneens op het Verdronken Land van Saeftinghe. In de twaalfde eeuw begonnen de overstromingen die de regio langzaamaan van de kaart veegde en veranderde tot het fascinerende natuurgebied van vandaag.
De tentoonstelling bij WARP loopt van 19 oktober tot en met23 november en is te bezoeken op donderdag (10u-17u) en zondag (14u-17u), of op afspraak.
.svg)
.JPEG)