K1 en K2 is het etalageproject van WARP en onze buren, het kunstenaarskoppel Edith Ronse & Michaël Pycke in de Apostelstraat 14 en 20 in Sint-Niklaas. In 2017 startte dit initiatief om extra presentatiemogelijkheden te creëren voor (opkomende) beeldende kunstenaars. Voor 2025 werd Saraya Richter aangesteld als coördinator. (English below)
U bent welkom op vrijdag 18 april tussen 16u30 en 18u30 om als eerste - met de kunstenaars aan uw zijde en een drankje in de hand, een blik te werpen op deze nieuwe artistieke creaties. You are welcome on Friday April 18between 4:30 and 6:30 pm to be the first to take a look at these new artistic creations - with the artists at your side and a drink in hand.
Monica Piloni - K1-etalage
Monica Piloni (°1978, Brazilië) woont en werkt in Brussel.
Als kind zat Monica Piloni meestal in het atelier van haar vader, die tandprotheticus was. Terwijl hij mallen en protheses maakte, keek ze gefascineerd toe en maakte ze figuren uit de restjes ijzerdraad die ze rond haar kon vinden. Ze wist hierdoor dan ook al heel vroeg dat ze later beeldhouwster wilde worden.
Beeldhouwers moeten zich als geen andere kunstenaars onderwerpen aan de wetten van de natuur. Deze natuur is dan ook een belangrijk thema in het werk van de Braziliaanse kunstenares. Ze eert en respecteert het door zich bewust te zijn van hoe deze is opgebouwd en van de beperkingen die eraan verbonden zijn. Dit bewustzijn en het kennen van deze grenzen, zorgt voor een vrijheid van Monica’s verbeeldingskracht die zich uit in anomalieën van het naakte vrouwelijke lichaam. Een lichaam waarvan onze maatschappij de grenzen vaak ook niet weet te respecteren.
Al sinds het begin van Monica’s praktijk staat het vrouwelijke lichaam centraal. Waar ze vroeger nog werkte met mallen, werkt ze nu vanuit haar woning in Brussel met een kleine 3D printer. Hierin worden kleine afzonderlijke elementen geprint die ze eerst opbouwt tot geïdealiseerde lichaamsdelen waar achteraf pas een verhaal aan gekoppeld wordt. Net zoals Victor Frankenstein puzzelt ze de ledematen aan elkaar tot een nieuw soort mens, of monster.
De monsters waarvan hun verhalen oorsprong vinden in de mythologie of Bijbel, zijn haar manier om ons te confronteren met de verknipte realiteit waarin we leven. De gelijkenissen met Mary Shelley’s Frankenstein en haar kritiek over de menselijke identiteit en de positie van de vrouw in de maatschappij, zijn dan ook niet ver te zoeken.
Tekst: Saraya Richter
Wannes Lecompte - K2-etalage
Wannes Lecompte (°1979, Etterbeek).
Wannes Lecompte is een Belgisch kunstenaar met een atelier in Werkplaats Walter, een gedeelde werkplek in Anderlecht waar kunstenaars uit verschillende disciplines elkaar ontmoeten.
Wannes schildert, wat niet wil zeggen dat hij altijd schilderijen maakt. Hij beschildert eerder ondergronden en oppervlakten. Voor Wannes is de schilderkunst in de eerste plaats een reactie op datgene waarop je de verf aanbrengt: een onzuiverheid in het doek, knoesten in een stuk hout, nietjes aan het oppervlak van een plank… traag en zoekend, eerder intuïtief, gaat Wannes op zoek naar ankerpunten die hij met verf markeert, verbindt en uitwerkt tot kleurvlakken.
Voor K2 realiseerde Wannes een werk waarbij een eenvoudige houten constructie een uitgesneden fragment van een schilderij presenteert. Kleurvlakken worden afgewisseld met vegen en sporen die wijzen op eerder gebruik. Voor zijn kleurenpalet haalt hij inspiratie bij postimpressionisten - in het bijzonder Pierre Bonnard, maar er zijn ook linken te leggen met hedendaagse kunstenaars als Cy Twombly en Vincent Geyskens. Met hen heeft hij gemeen dat het kunstwerk het schilderkunstige overschrijdt en de vorm aanneemt van iets dat het midden houdt tussen schilderij en sculptuur.
Als kind was Wannes al gefascineerd door kleurvlakken: meer bepaald door hoe je met zoiets kleins als een penseel zo’n vlak kan vullen. Een sensatie die menigeen herkent bij het verven van een muur: je neemt even wat afstand en ziet meteen de richtingen die je met je verfroller bent opgegaan. Voor Wannes vormt die sensatie een uitnodiging om zo veel mogelijk richtingen in de dingen te zien. Hij pikt die richtingen op en verwerkt ze tot een schilderkundige chaos die “aanvoelbaar klopt”.
Maar wat hij daarmee bedoelt, is moeilijk te zeggen. E.H. Gombrich maakt in The Story of Art de analogie met hoe je een boeket bloemen samenstelt en iedereen wel ergens op een bepaald punt vaststelt “Nu is het af. Dit is precies hoe het moet zijn.” Diezelfde authentieke zoektocht naar harmonie, naar een punt waarop de dingen betekenis krijgen door de wijze waarop je ze schikt, is wat Wannes leesbaar maakt in zijn werk.
Klopt het ook voor u?
Tekst: Paul L. Van Haegenbergh
K1: Monica Piloni
As a child, the Brazilian Monica Piloni often spent time in her father’s lab, a dental technician. With fascination, she watched him make molds and prosthetics, and made her own figures from leftover scraps of iron wire. She knew early on that she would become a sculptor.
Sculptors, like no other artists, must submit to the laws of nature. Even more, her oeuvre is specifically about ‘Mother Nature’ because the female body plays such an important role in it. Questioning socially imposed forms, norms and ideals stimulates Monica’s imagination and questions the illusion of perfection. She focuses on anomalies of the naked female body and values its vulnerability.
Where she used to work with molds, she now uses a small 3D printer at her home in Brussels. Separately printed and idealized body parts are puzzled together, just like in Mary Shelley’s Frankenstein, to create a new kind of human being. Or is she revealing our twisted reality as a monster?
Text: Saraya Richter
K2: Wannes Lecompte
Wannes Lecompte paints, which does not mean that he makes paintings according to classical expectations. For him, painting is first and foremost a reaction to what you fix the paint on: an impurity on the canvas, knots on a piece of wood, staples on the surface of a plank… Slowly and searchingly, Wannes marks anchor points with paint, connecting and developing them into areas of color. Or, as he himself puts it: ‘into a painterly chaos that feels just right’.
Art historian Gombrich compares this to how you put together a bouquet of flowers. At a certain point you determine that it is ‘finished’ and that it should be exactly like that and no different. That same authentic search for harmony, for a point at which things gain meaning through the way you arrange them, is what makes Wannes legible in his work.
Does it not?
Text: Paul L. Van Haegenbergh
.svg)
