NEZAKET EKICI

° Kırşehir, Turkijë 1970

leeft en werkt in Berlijn — Duitsland

Nezaket Ekici nam deel aan Coup de Ville 2010. Deze tekst verscheen in de catalogus.

In haar audiovisuele installatie Private objects neemt Nezaket Ekici de persoonlijke verhalen over kunstwerken en betekenisvolle voorwerpen van een gezin als uitgangspunt. Aan de familieleden werd niet alleen gevraagd om een beschrijving van het kunstwerk of betekenisval object te geven, maar bovenal om hun persoonlijke band ermee te verduidelijken. De voorwerpen, waarover de eigenaars spreken, zijn verwijderd uit de woning gedurende de loop van de tentoonstelling. De kunstenares wil immers het standpunt van de eigenaars centraal stellen en is hiervoor met hen in dialoog gegaan. De afwezigheid van de besproken beelden, die hun plaats enkel in de vorm van een wit kader of witte box verraden, vormt het visuele leidmotief in de woonkamer. De toeschouwer, die naar de verhalen luistert en de echo's van het afwezige hoort, zal dus zijn verbeelding moeten gebruiken om zich een voorstelling te kunnen maken van de objecten.

De directe ervaring van de wereld, zoals die voor ons ligt, wordt ons ontnomen, een reden waarom Nezaket Ekici refereert aan kunsttheoreticus Wolfgang Kemp die spreekt over het verlangen van het oog bij esthetische ervaringen. Voor de kunstenares gaat het er via deze subjectieve beleving van het werk precies om dat elke toeschouwer voor zichzelf een eigen versie van het besproken object bedenkt en dit verlangen invult.

Als publiek worden we zo aangespoord om na te denken over onze omgang met kunst en de voorwerpen die ons omringen. We moeten niet alleen weten waarom het object aanwezig is, maar ook waarom de familie het op een welbepaalde plaats in de woning heeft opgehangen of opgesteld. Deze focus op specifieke objecten sluit volgens de kunstenares aan bij het museale principe van een white cube, een tentoonstellingsruimte met witte muren die de aandacht volledig naar de kunstwerken toezuigt. Het concept van Private objects verduidelijkt de ruimtelijke en inhoudelijke keuzes die het gezin maakte om hun woonruimte in te vullen. In de betekenis die daardoor ontstaat kunnen wij zowel als de eigenaars de omgang met kunst in onze directe leefomgeving op een andere manier beleven.